Budując drukarkę 3d, prędzej czy później, dochodzi się do momentu, w którym trzeba wybrać filament do pierwszych wydruków. Ja zakupy zrobiłem dość wcześnie, ponieważ zamawiałem silniki krokowe w sklepie z filamentem. Aby nie płacić dwa razy za przesyłkę, kupiłem filament PLA, który jest naturalnym wyborem na początek. Zachęcony jednak bardzo pozytywnymi opiniami na forum, zdecydowałem się także na szpulkę PET-G. Jak się potem okazało, był to strzał w dziesiątkę.
Mam już drukarkę 3d. Pora jej użyć w praktycznym zastosowaniu – zbudować kompletne urządzenie z porządną obudową. Skoro już ma być solidnie i elegancko, to będzie także płytka drukowana i żadnego kleju na gorąco. A wszystko przygotuję od podstaw, razem z projektami i oprogramowaniem dla ESP8266.
Drukarka została zbudowana, trzeba jeszcze wprawić ją w ruch. Nadszedł więc czas, żeby do Arduino, na którym oparty jest sterownik, wgrać jakiś program. Jaki? Wybór nie jest oczywisty, ale mi spodobał się pakiet Repetier, który zawiera Repetier Firmware.
Drukarka ruszyła. Ponieważ projekt miał być budżetowy (w granicach rozsądku), podsumowanie kosztów może być interesujące. Założenia od początku budowy pozostały niezmienne, jednak dwie rzeczy nie doszły z Chin – głowica i pasek napędowy GT2. Ponieważ nie chciałem czekać na ponowną wysyłkę, poprosiłem o zwrot pieniędzy a części kupiłem, nieco drożej w Polsce.
Trochę mi zajęło skompletowanie części do drukarki 3d, ale już wszystko jest więc pora zdać małą relację z budowy. Samo składanie w rzeczywistości trwało długo, bo robiłem to partiami, w miarę jak docierały części. Jeszcze raz zaznaczę, że to moja pierwsza drukarka 3d i pewnie jest wiele osób, które mogłyby to lepiej opisać ze względu na swoje doświadczenie. Z drugiej jednak strony, dla doświadczonych osób pewne zagadnienia mogą wydawać się oczywiste i niewarte wspomnienia, podczas gdy ja mam w pamięci problemy, które napotkałem, więc może początkujące osoby także zyskają na lekturze tego tekstu.
Powoli kończę kompletować części do budowy drukarki 3d. To co dało się złożyć już mam złożone i czekam na wózek osi X, żeby zmontować całość. Aby oczekiwanie się nie dłużyło zabrałem się za przygotowanie zasilacza. Jakiś czas temu kupiłem DA-2 firmy Dell, oferujący 18A przy 12V.
Budując drukarkę 3d dobrze jest mieć jakieś pojęcie, jak działa to urządzenie. Każdy budujący zapewne wie czym jest technologia FDM, polegająca na modelowania obiektu z roztopionego tworzywa sztucznego, przeciśniętego przez dyszę. Być może warto wiedzieć też do czego służą poszczególne części drukarki, co ułatwi nie tylko składanie, ale przede wszystkim późniejsze diagnozowanie problemów. Korzystając z okazji, że części powoli docierają do mnie, opiszę, jak to wygląda w przypadku Grabera i3, którego budowę rozpoczynam. Wiele z części jest na tyle uniwersalnych, że są wspólne dla większości urządzeń. W szczególności Graber i3 jest bardzo zbliżony dla całej rodziny opartej na Prusa i3 – z dokładnością do konstrukcji ramy i liczby części drukowanych. Mam nadzieję, że każdy, kto chciałby zbudować drukarkę 3d, a nie do końca jeszcze wie jak się do tego zabrać, znajdzie w dzisiejszym wpisie coś dla siebie.
Zamierzam zbudować drukarkę 3d. Chciałem to zrobić już dość dawno, natomiast teraz poczyniłem ku temu pewne kroki i pierwsze zakupy, więc nie ma już odwrotu. Długo zastanawiałem się nad wyborem konstrukcji i ewentualnie gotowego zestawu. Ostatecznie jednak postanowiłem skompletować wszystkie części samodzielnie i postawić na niezbyt popularną konstrukcję – Graber i3. Jako materiał konstrukcyjny ramy posłuży płyta mdf o grubości 6mm.
Od jakiegoś czasu rośnie popularność zapasowych/awaryjnych źródeł zasilania dla naszych telefonów i innych gadżetów. Kiedyś sytuacja była prosta – bateria w telefonie starczała na tydzień bądź dwa tygodnie użytkowania, a jak ktoś miał naprawdę duże wymagania to kupował sobie zapasowy akumulator, który w razie potrzeby wymieniał w telefonie. Pewnie mało kto już pamięta tamte czasy. Potem telefony zaczęły robić się coraz mniejsze, podobnie jak baterie, a użytkownicy przyzwyczaili się do częstszego ładowania swoich gadżetów. Gdy już doszliśmy do etapu miniaturyzacji, przy którym użytkowanie aparatu stawało się niewygodne ze względu na zbyt mały rozmiar i możliwość łatwego zgubienia, trend się odwrócił. Pojawiły się smartfony, które zaczęły rosnąć do rozmiarów, które części osób kojarzą się z początkami ery GSM w Polsce w połowie lat 90. poprzedniego wieku. Czas pracy na jednym ładowaniu jednak nie wrócił do „starych, dobrych czasów”. Duże, jasne ekrany, wymagania wydajnościowe i funkcjonalne sprawiają, że mimo pewnego rozwoju w branży akumulatorów, czas pracy smartfonów na jednym ładowaniu zwykle nie jest imponujący. Bywają oczywiście wyjątki, natomiast 2 dni od odłączenia ładowarki do ponownego podłączenia do gniazdka elektrycznego nie jest złym wynikiem.
Pisałem ostatnio o połączeniu Raspberry Pi z Integrą produkcji Satela z użyciem interfejsu szeregowego. Przyszła pora, żeby napisać coś więcej o tym przedsięwzięciu od strony programowania – zarówno samej centrali alarmowej, jak i Raspberry Pi – w Node.js, bo jego używa obecnie główna część mojego „inteligentnego domu”. Node.js świetnie nadaje się do obsługi systemu opartego na zdarzeniach, ale oczywiście każdy może przełożyć zamieszczony tu kod na swój ulubiony język.
Tytuł wpisu wyraźnie wskazuje na to, że będziemy monitorować także wejścia, tymczasem opis protokołu opublikowany przez Satela wskazuje, że łatwo możemy dostać się wyłącznie do stanu wyjść (przez komendę 0x17). Oczywiście to żaden problem, ponieważ centrala pozwala definiować wirtualne wyjścia, których stan zależy od stanu wejść (czyli np. czujek ruchu). Możemy więc na bieżąco mieć podgląd wszystkich czujek (w końcu system automatyki domowej ma swoje „oczy”), ale też sprawdzać wiele więcej – stan zasilania, akumulatora, uzbrojenia i wywołania alarmu, sabotażu, przyciśnięci przycisków w pilotach ABAX, rozpoczęcie odliczania czasu na wyjście, alarmy wstępne, itp.
